Η Μαρία Γενιτσαρίου, γεννήθηκε το 1966 στο Πειραιά, είναι εικαστικός και καλλιγράφος με έμφαση στην εξέλιξη της ελληνικής καλλιγραφίας. Αφοσιωμένη στην τέχνη από τη νεότητά της, σπούδασε γραφικές τέχνες και ζωγραφική, ενώ πάντα αναζητούσε νέες εκφραστικές δυνατότητες μέσα από τη γραφή.Το 1993, ανακάλυψε την ελληνική καλλιγραφία και αποφάσισε να τη μελετήσει στο Τμήμα Παλαιογραφίας του ΜΙΕΤ με τον καθηγητή Αγαμέμνωνα Τσελίκα. Στόχος της είναι να συλλέξει και να μελετήσει ελληνικές γραμματοσειρές και να αναπαράγει τα εργαλεία γραφής και εικονογράφησης τους. Χρησιμοποιώντας τη γραφή ως κύριο μέσο της τέχνης, δημιουργεί έργα που ενσωματώνουν διάφορες γραμματοσειρές, μεταμορφώνοντας τις σε τέχνη. Έχει παρουσιάσει τα έργα της σε πολλές εκθέσεις, και διδάσκει καλλιγραφία σε σεμινάρια, ενώ έχει διατελέσει διδάσκουσα Καλλιγραφία στην ΑΣΚΤ.Τα έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και συλλογές διεθνών ιδρυμάτων εντός και εκτός Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων Μουσείων στη Βιέννη και του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη. Πιστεύοντας στις ανεξάντλητες δυνατότητες της καλλιγραφίας, συμμετέχει σε προγράμματα προώθησής της σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ συμπράττει με την ARC – Art Revisited Collective από τον Ιούνιο 2021.

Σχετικά με την εγκατάσταση
Έχοντας ως έναυσμα τον μύθο του άθλου του Ηρακλή στον Κήπο των Εσπερίδων, ανατρέχω στο σύμβολο του δένδρου της ζωής όπως αυτό αναφέρεται σε βασικές θεοσοφικές παραδόσεις κυρίως για την σχέση του με την προσπάθεια του ανθρώπου να συνδέσει εντός και εκτός του εαυτού του τρεις κόσμους, τον κόσμο κάτω από τη γη, αυτόν που βρίσκεται στην επιφάνεια της γης και αυτόν στον ουρανό, όπως επίσης και δύο διαφορετικά πεδία δημιουργίας, το ορατό και το αόρατο. Αυτό δεν έχει να κάνει με την κατάκτησή τους (ο Ηρακλής επιστρέφει τα μήλα πίσω) αλλά κυρίως με την κατάκτηση της γνώσης αυτών των κόσμων και την συνείδηση της θέσης του ανθρώπου μέσα σε αυτούς. Μία γνώση που τον καθιστά δημιουργό, με επίγνωση του ρόλου του και των επιλογών του κυρίως όταν βιώνει την σύγχρονη πραγματικότητα που η τεχνολογία μοιάζει να υπερκαλύπτει την ανθρώπινη νοημοσύνη και να θέτει το έλλογο ον στο περιθώριο.