Η πιο κοινή και γνωστή έννοια της λέξης “εποχή” αναφέρεται στις τέσσερις περιόδους του έτους: Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας. Εντούτοις, μπορεί να αναφέρεται και σε μια ιστορική περίοδο με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, πολιτιστικές τάσεις, ή κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες -π.χ. μιλάμε για την “Εποχή του Χαλκού” ή την “Εποχή του Διαφωτισμού”. Εξίσου, συμπεριλαμβάνεται σε πιο σύγχρονες εκφράσεις αναφερόμενη σε οποιαδήποτε περίοδο που χαρακτηρίζεται από καταστάσεις κοινής παραδοχής, όπως η “εποχή του Διαδικτύου” ή η “εποχή της παγκοσμιοποίησης”. Παράλληλα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε πιο προσωπικό επίπεδο, όπου η “εποχή της νιότης” ή “εποχή της ωριμότητας”, ενώ στη καθομιλουμένη προστίθεται μια πιο αφηρημένη διάσταση, αναφερόμενη σε κάποια στιγμή που έχει ειδική σημασία, όπως στη φράση “η εποχή των μεγάλων αλλαγών”. Η λέξη “εποχή” προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα “ἐπέχειν” (επέχω), το οποίο σημαίνει κατά λέξη “κρατώ επάνω”, “συγκρατώ” ή “αναστέλλω”, φέροντας την έννοια της αναστολής ή της παύσης, με διαφορετικές σημασίες ανάλογα με το πλαίσιο. Για παράδειγμα, στην Στωική φιλοσοφία, η “ἐποχή” συνδεόταν με την αναστολή της κρίσης ή της γνώμης, μια κεντρική έννοια για την άσκηση της αυτοσυγκράτησης. Από τους Στωικούς πήρε τη σκυτάλη στη σύγχρονη εποχή στη θεωρία της φαινομενολογίας του Husserl η “Epoché” -μια διαδικασία -σύμφωνα με αυτή τη θεωρία- που στοχεύει στην αναστολή της προκατάληψης: είναι η τεχνική μέσω της οποίας το υποκείμενο αποφεύγει την αυτόματη αποδοχή των εξωτερικών φαινομένων ως αντικειμενικής αλήθειας, αντιμετωπίζοντας τη πραγματικότητα από μια πιο αμερόληπτη σκοπιά. Η διαδικασία της Epoché στοχεύει να λυτρώσει τον άνθρωπο από τη προκατάληψη και θα ανοίξει τον δρόμο για μια πιο βαθιά και αυθεντική κατανόηση της ανθρώπινης εμπειρίας.