Η έκθεση, που διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με το τοπίο μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, είναι η 10η διοργάνωση της σειράς εκθέσεων “Χρώμα σε νερό” που έχουν ως στόχο την ανάδειξη της σύγχρονης υδατογραφίας στην Ελλάδα.

Στο κείμενο τεκμηρίωσης σημειώνεται: “Η ζωγραφική γενικότερα και η υδατογραφία ειδικότερα έχει συμβάλλει τους τελευταίους δύο αιώνες στην ανατροφοδότηση της αναζήτησης του ιδανικού μεταξύ του φυσικού και αστικού τοπίου. Ο Michel Foucault, με τη θεωρία του για την “Ετεροτοπία” (Heterotopia), επίσης προσέγγισε την έννοια του χώρου, εισάγοντας την ιδέα ότι ορισμένοι χώροι, όπως οι πόλεις, λειτουργούν ως “άλλοι” χώροι μέσα στην κοινωνία, χώροι όπου οι κοινωνικές κανονικότητες ανατρέπονται ή εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους. Οι πόλεις ως ετεροτοπίες αποτελούν χώρους όπου οι κοινωνικές σχέσεις μπορούν να αναθεωρηθούν ή να αναδιαμορφωθούν, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα της αστικής ζωής. Μία από τις πλέον γνωστές θεωρίες που σχετίζεται με την επίδραση του φυσικού περιβάλλοντος στην ψυχική υγεία είναι η θεωρία της Βιοφιλίας (Biophilia Hypothesis), που εισήγαγε ο Edward O. Wilson το 1984, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη τάση να συνδέονται με τη φύση και τα ζωντανά συστήματα. Η έλλειψη επαφής με το φυσικό περιβάλλον μπορεί να οδηγήσει σε ψυχολογικά προβλήματα, όπως άγχος και κατάθλιψη, ενώ η έκθεση σε φυσικά τοπία μπορεί να έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Επιπλέον, η θεωρία της “Αποκατάστασης Προσοχής” (Attention Restoration Theory – ART) που αναπτύχθηκε από τους Rachel και Stephen Kaplan τη δεκαετία του 1980, υποστηρίζει ότι το φυσικό περιβάλλον βοηθά στην αποκατάσταση της εξαντλημένης προσοχής, προσφέροντας ευκαιρίες για αβίαστη συγκέντρωση και ανανέωση της ψυχικής ενέργειας. Αυτή η θεωρία έχει εφαρμοστεί ευρέως στη μελέτη της σχέσης ανθρώπου-φύσης και υπογραμμίζει την ψυχολογική αξία του φυσικού τοπίου στην καθημερινή ζωή“.

.