Ο Ιδρυτής και Συντονιστής της Εικαστικής Συλλογικότητας ARC -Art Revisited Collective Επιμελητής Πάρης Καπράλος, σε συνεργασία την Eικαστικό – Art Therapist Έλενα Τονικίδη και 5 εικαστικούς δημιουργούς παρουσιάζουν την έκθεση Ο ΕΣΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ και σας προσκαλούν στα εγκαίνια της την ΤΡΙΤΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019 στις 20.00, στον Χώρο Τέχνης ps[υ]art-therapy gallery (Psy Art – Therapy Gallery, Δημοκρίτου & Στρατιωτικού Συνδέσμου 23, Κολωνάκι, 106 73, Αθήνα). Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα που αναδεικνύουν από διαφορετικές οπτικές γωνίες την σύνδεση του ψυχισμού του εικαστικού δημιουργού με το έργο του, ιχνηλατώντας την διαδικασία της δημιουργίας.
Στo project / έκθεση συμμετέχουν με έργα τους οι ζωγράφοι Μαρίσσια Δεληγιώργη, Ηλίας Κασσελάς, Σταυρούλα Παπαδάκη, Γιάννης Sugahtank Ρουμπάνης, η χαράκτρια Λητώ Βαλιάτζα, ενώ το επιμελητικό κείμενο είνα το αποτέλεσμα διαλόγου με τους καλλιτέχνες και σύμπραξης του Επιμελητή Πάρη Καπράλου με την εικαστικό Art Therapist Έλενα Τονικίδη, η οποία υπογράφει το κείμενο της αντιμεταβίβασης, προσεγγίζοντας το έργο του καλλιτέχνη ξεχωριστά από την σκοπιά της Art Therapy.
Σημειώνει μεταξύ άλλων ο Επιμελητής Πάρης Καπράλος στο κείμενο επιμέλειας: “Μυριάδες άνθρωποι έχουν σταθεί μπροστά σε ένα έργο τέχνης για ώρα, προσπαθώντας να λύσουν τον γρίφο τι σκεπτόταν ο καλλιτέχνης ή από ποιές μύχιες σκέψεις και ποιούς όχι και τόσο φωτεινούς δρόμους έχει διέλθει η πρωτογενής εκείνη σκέψη που αποτέλεσε την πρώτη σπίθα της δημιουργίας του. Ακόμα πιο μυστηριώδης είναι συχνά στον θεατή η διαδικασία της εικαστικής δημιουργίας σε καλλιτέχνες που παρουσιάζουν έργο μεστό συμβολων, ή/και με καθαρά ψυχαναλυτικές αναφορές. Αν η εικασία μιας ιδέας ως γενεσιουργού αιτίας του έργου μας γεμίζει ερωτήσεις στις οποίες μονάχα ο ίδιος ο καλλιτέχνης ξέρει τις απαντήσεις, η εικαστική δημιουργία που σχετίζεται με την δημιουργία συμβόλων, απεικονίζει το υποσυνείδητο ή αποτυπώνει την εμμονή καθηλώνει τον θεατή της. Λέγεται συχνά ότι το εικαστικό έργο δεν είναι παρά το αποτύπωμα του εαυτού, ένα τοτέμ, για το οποίοι μόνον ο καλλιτέχνης ξέρει την αλήθεια. Ακόμα και όταν έχει δει χιλιάδες έργα στην ζωή σου, η δυνατότητα σου να προσεγγίσεις ερμηνευτικά ένα έργο είναι μια γλιστερή σκάλα στο κατάστρωμα ενός πλοίου μεσούσης τρικυμίας.
Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες συχνά δυσκολεύονται να περιγράψουν την διαδικασία γέννησης ενός έργου. Ή, όταν το επιχειρούν, συχνά η διαδικασία που περιγράφουν δεν θυμίζει καθόλου την “γέννηση” όπως την αντιλαμβάνεται κάποιος που δεν είναι καλλιτέχνης. Στα περισσότερα έργα που έχει νόημα να προσεγγιστούν κριτικά αποτυπώνεται ο Εαυτός, κατά μία μοναδική έννοια, υπό μία νέα οπτική γωνία, εμπεδωμένη και συνάμα καινοφανή. Υπό αυτή την έννοια κάθε έργο μοιάζει να είναι μια νέα ιδέα ενσαρκωμένη σε μια εικόνα, η πολλαπλότητα της απεικόνισης της οποίας εξαρτάται φυσικά από το μέσο έκφρασης που επιλέγει καθένας καλλιτέχνης. Αλλά πώς μπορούμε να κατανοήσουμε το ασυνείδητο έργο που οδηγεί στην φαινομενικά τέλεια ιδέα; Τι συμβαίνει στο μυαλό κατά τη διάρκεια του χρονικού κενού, πριν εμφανιστεί μια νέα ιδέα στη συνείδηση;
Ο ψυχαναλυτής, ο Christopher Bollas, με μια θεωρία του, προσφέρει μια εικόνα των διαδικασιών λαμβάνουν χώρα στον ψυχισμό του καλλιτέχνη. […] Υποστηρίζει ότι ένα ειδικό είδος διαίσθησης επιτρέπει στο δημιουργικό άτομο να γνωρίζει από πού να κοιτάξει στον έξω κόσμο για να βρει εκείνα τα στοιχεία που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη του και επίσης να γνωρίζει να ερμηνεύει σε σημασιολογικό επίπεδο τον κόσμο, ακολουθώντας γραμμές αντίληψης που ξεφεύγουν από τις νόρμες αντίληψης άλλων ατόμων στο ίδιο κοινωνικό σύνολο. Ίσως τελικά η γέννηση κάθε νέου έργου τέχνης να είναι μία μακρά πορεία. Κατά αυτή την έννοια, καλλιτέχνης είναι ένα άτομο που διήλθε μιας εκπαίδευσης στη διαίσθηση, έτσι ώστε η εμπλουτισμένη αυτή αντιληπτική ικανότητα να είναι πιο εξευγενισμένη και να ανταποκρίνεται συντονισμένα σε στοιχεία που θα προάγουν το έργο της.
Ο καλλιτέχνης συχνά επαναγεωμετρεί το σύμπαν, παρουσιάζει την μοναδική ικανότητα να κρατάει στο νου όλα τα διαφορετικά στοιχεία της εργασίας που έχει μπροστά του, να κινείται συγχρόνως μέσα και έξω από ένα περιβάλλον μεταξύ αποστασιοποίησης και απόλυτης σύνδεσης με τις έννοιες που ενώ ακούσια έχουν επεξεργαστεί, αναδύονται ατελείς στο συνειδητό. Υπάρχει μια κίνηση μεταξύ της αίσθησης της ενότητας με την παραγωγική διαδικασία του έργου που παρουσιάζει στον μετερχόμενο αυτήν καλλιτέχνη, και του χωρισμού, στον αποστασιοποιούμενο καλλιτέχνη, που καθίσταται αναγκαστικά σχεδόν εξωτερικός παρατηρητής της διαδικασίας αλλά και του παραγόμενου έργου. Κάποιοι καλλιτέχνες βιώνουν την εμπειρία της μέθεξης, της ενότητας ή της συμμετοχής. […] Εμμονή, φάσεις εσωτερικής αυτογνωστικής διαδικασίας που διατυπώνονται ερωτηματικά και καταφατικά την ίδια στιγμή, προβολή του εαυτού, αναζήτηση μιας σταθεράς στην εννοιολογική διατύπωση της αντικειμενικής πραγματικότητας, δημιουργία νέων συμβόλων με μεθοδολογία και διεργασίες συνομιλούντος συνειδητού και συνείδητου: το ταξίδι της τέχνης μέσα από ερεβώδεις εκτάσεις εναλλασσόμενες με το ημίφως και παροξυσμικά ξεσπάσματα του Εαυτού, γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό όταν τον αποτυπώνει, μαζί με τα ερωτήματα και τις υπαρξιακές αναζητήσεις που διατρέχουν το “είναι” της προσωπικότητας, η οποία, έτσι κι αλλιώς, παρουσιάζει διαφορετικότητα στον τρόπο λειτουργίας του συνειδητού και της συμβολής του ασυνείδητου από τον “μέσο άνθρωπο” (όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη), ενισχύοντας τον μύθο του “τρελού”, του “καταραμένου” ή του ψυχικά ασταθούς, ή/και υπερβολικά ευαίσθητου καλλιτέχνη”
Στο κείμενο αντιμεταβίβασης η εικαστικός – Art Therapist Έλενα Τονικίδη επισημαίνει: “Σ’ ένα συμβολικό κάλεσμα ανίχνευσης μας προτρέπουν τα έργα των καλλιτεχνών στο project “Ο Εσώτερος Εαυτός”. Η προτροπή χορδή που πάλλεται στην αισθητηριακή αντίληψη στο Άγριο Είναι του Μερλώ Ποντύ, αυτή η εικαστική χορδή, που παράγει και γεννά. Συνειρμικά, αντιμεταβιβαστικά ως θύμηση/μνημοσύνη του γνώριμου, αλλά και ξεχασμένου ήχου. Προτροπή, Κάλεσμα, Ζωή συνάμα Θρήνος, ένα παλλινδρομητικό κλάμα του ενήλικα Έσω στο δίδυμο θανάτου/έρωτα που μπορεί να Υπάρξει. Διακρίνουμε το πως ασκείται ένα κάλεσμα, η φώνηση του Εσώτερου στο έργο της Λητώς Βαλιάτζα. Ένα Ον, το είδος ναι, Ζει, Υπάρχει και το διακρίνουμε στο έργο της Σταυρούλας Παπαδάκη σε μια αφήγηση του υπερκόσμιου. Διακρίνουμε στο Φως τη συνάντηση έμψυχου-άψυχου, τον εγκλωβισμό ανθρώπου και φύσης και αυτά τα ίδια έργα τέχνης τα βλέπουμε να υπάρχουν αυτούσια στο έργο του Ηλία Κασσελά, στον εσώτερο εαυτό τους, μέσα στον δικό τους έσω και μέσα από τον έσωτους, ανεξάρτητα από το γνώριμο σε θέαση για εμάς υποκείμενο. Ένα ιδιαίτερο και συνάμα καθαρό γίγνεσθαι, μια αδιάκοπη παραγωγή ζωής, που προέρχεται από τους δημιουργούς αλλά και έχει αποσπασθεί συγχρόνως από αυτούς. Είναι εαυτοί/πρόσωπα/σώματα που δέχονται την ψυχή τους, με τρόπο μεταφυσικό, φανταστικά σώματα που γίνονται ψυχές και που θα χαριστούν /καταναλωθούν/φαγωθούν από άλλα σώματα/εσώτερους εαυτούς. Οι καλλιτέχνες επιχείρησαν και ενσωμάτωσαν μια θελκτική σωματικότητα μια ρυθμική διάσταση όπως διακρίνουμε στις φιγούρες του Γιάννη Sugahtank Ρουμπάνη. Ένας λεκτικός εικαστικός ήχος που παράγεται στη χρονικότητα του ναρκισσιστικού έσω, με την οργανικότητα του σώματος/χώρου του και ως ένα εγώ εν τω Κόσμω να ανιχνεύεται στο έργο της Μαρίσσια Δεληγιώργη. Τα έργα όλων των καλλιτεχνών πολλαπλασίασαν τον ήχο και την Ηχώ. Εκβάλουν ποιητικά και μετουσιώνουν το πρώτο τραύμα της Ύπαρξης, το τραύμα γέννησης στη διαρκή αναζήτηση του προς θεραπεία.Ένα Έσω καθρέφτισμα σε κάθε συνθήκη που φορώντας τα πολυτελή του ενδύματα ο εσώτερος εαυτός θα σχετιστεί αναζητώντας το δίδυμο του. Ακολουθήστε τα”.
Η έκθεση θα διαρκέσει 2 – 27 Ιουλίου και η Psy Art Gallery είναι ανοικτή με ελεύθερη είσοδο για το κοινό Τριτη & Πέμπτη 11.00 – 21.00 σε όλη την διάρκεια της έκθεσης.
Επιστροφή στη κεντρική σελίδα της
ARC -Art Revisited Collective
