Το ζωγραφικό έργο του Ιωσήφ Τερζόπουλου συγκροτείται ως ένα ενιαίο αλλά πολυεπίπεδο σύμπαν, στο οποίο η ανθρώπινη μορφή παραμένει ο πυρήνας της εικαστικής του γλώσσας, με όλη τη δραματική και ψυχολογική της φόρτιση. Η θεματολογία του είναι σαφώς ανθρωποκεντρική, όμως αυτό δεν περιορίζεται στην απλή αποτύπωση του προσώπου ή του σώματος· αντίθετα, διαχέεται σε ποικίλες αποτυπώσεις της ανθρώπινης κατάστασης, μέσα από ένα ιδιότυπο μείγμα παραστατικού εξπρεσιονισμού και σύγχρονου υπαρξιακού σχολιασμού. Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις βασικές κατηγορίες έργων.

Στη πρώτη, κυρίαρχο ρόλο έχουν τα πορτρέτα ή τα μισά προσωπεία (όπως στις εικόνες με τα έντονα εξπρεσιονιστικά βλέμματα), όπου ο Τερζόπουλος εξερευνά το πρόσωπο ως τοπίο εσωτερικών εντάσεων, με τη χρωματική παλέτα να λειτουργεί όχι περιγραφικά αλλά ψυχογραφικά. Οι πινελιές είναι πυκνές, έντονες, πολυχρωματικές αλλά και στοχευμένα αποδομητικές, δημιουργώντας μια ζωγραφική που δεν απεικονίζει απλώς αλλά ερμηνεύει.

Η δεύτερη κατηγορία αφορά τα υδατογραφικά έργα που απεικονίζουν ανθρώπινες μορφές σε αστικά ή ημισχηματοποιημένα περιβάλλοντα. Εκεί, ο καλλιτέχνης αξιοποιεί τη διαφάνεια του νερού και τη ρευστότητα των μορφών για να υπογραμμίσει την προσωρινότητα της ανθρώπινης παρουσίας στον χώρο. Οι φιγούρες κινούνται ανάμεσα στο πραγματικό και το ασαφές, παραπέμποντας σε εμπειρίες μοναξιάς, απουσίας ή περισυλλογής.

Στην τρίτη κατηγορία εντάσσονται τα αφηρημένα έργα, όπου η ανθρώπινη φιγούρα διαλύεται. Παρά την απουσία αναπαραστατικού στοιχείου, το έργο παραμένει βαθύτατα «ανθρώπινο» στη βίωση που αποπνέει: συγκρούσεις χρωμάτων, εκρηκτικές υφές και στρώματα πάστας που θυμίζουν τη σύγχυση, τη θλίψη ή την ενέργεια της σύγχρονης ύπαρξης. Οι αφηρημένοι καμβάδες του, με τα δυναμικά ξεσπάσματα υλικού, λειτουργούν ως συναισθηματικά ίχνη.

Ο Τερζόπουλος κινείται με άνεση μεταξύ διαφορετικών μέσων -λάδι, ακρυλικό, υδατογραφία και μικτές τεχνικές- και αξιοποιεί κάθε τεχνικό μέσο όχι απλώς ως εργαλείο απόδοσης, αλλά ως δομικό στοιχείο του ίδιου του νοήματος του έργου. Ο παραστατικός εξπρεσιονισμός του δεν είναι ρητορικός ούτε μελοδραματικός· είναι οργανικός, άμεσος, βαθιά βιωματικός. Το σύνολο της δουλειάς του συνθέτει έναν στοχασμό πάνω στην ένταση του βλέμματος, στη φθορά του χρόνου, στην αποστασιοποίηση της σύγχρονης κοινωνίας, αλλά και στη δυνατότητα της τέχνης να υπενθυμίζει τη μοναδικότητα του ανθρώπου ως αισθανόμενο και σκεπτόμενο ον. Η εικαστική του πρόταση είναι ακατέργαστη με την πιο δημιουργική έννοια: κρατά ζωντανή την αγωνία, χωρίς να την εξωραΐζει.

Ο αναγνώστης αυτού του συνοπτικού κριτικού σχολίου θα πρέπει να αναλογιστεί το ρευστό της ηλικίας του ταλαντούχου εικαστικού δημιουργού, όχι σα δικαιολγία, αλλά ως ερμηνευτικό εργαλείο. Ο έντονος πειραματισμός και η αναζήτηση κατεύθυνσης είναι αναμενόμενος και σε μεγάλο βαθμό επιθυμητός, ενώ παράλληλα διανοίγονται ορίζοντες για την ένταξή του και σε ευρύτερα συμφραζόμενα της σύγχρονης ζωγραφικής που αναμετράται με την αναπαράσταση και το βίωμα.

.

Πάρης Καπράλος
Επιμελητής Τέχνης