Σημειώνεται  στο επιμελητικό κείμενο: “Η μνήμη είναι ένας μηχανισμός που συνεχώς μεταβάλλεται, αλληλεπιδρώντας με το παρόν, όπως ένα παλίμψηστο όπου νέες στρώσεις καλύπτουν, χωρίς να εξαλείφουν, τις παλαιότερες. Στη ψυχολογία, ο Sigmund Freud ανέδειξε την τροποποίηση κάθε ανάμνησης όταν αυτή ανακαλείται, κάτι που η τέχνη αποτυπώνει με την επαναδιαπραγμάτευση του παρελθόντος στο παρόν. Ο Maurice Halbwachs στη κοινωνιολογία τονίζει την κοινωνική διάσταση της μνήμης, υπογραμμίζοντας πώς οι κοινωνικές δομές επηρεάζουν το πώς θυμόμαστε. Η τέχνη μπορεί να αποκαλύψει τις ιστορικές στρώσεις και να λειτουργήσει ως εργαλείο αποδόμησης, προσφέροντας εναλλακτικές αφηγήσεις, σύμφωνα με τον Michel Foucault. Ο καλλιτέχνης λειτουργεί ως “αρχαιολόγος της μνήμης”, αναδεικνύοντας τις στρώσεις του χρόνου και επανερμηνεύοντας το παρελθόν. Έτσι, η μνήμη, όπως το παλίμψηστο, γίνεται μια ανοιχτή αφήγηση που αναθεωρείται συνεχώς, δημιουργώντας νέες συνθέσεις, καθώς το προσωπικό, το συλλογικό και το ιστορικό ενώνονται μέσω της τέχνης“.