Σημειώνεται  στο επιμελητικό κείμενο: “Τι σημαίνει να μεγαλώνεις στην Ελλάδα δίπλα σε βουνά, ελιές και θάλασσα; Για έναν έφηβο της δεκαετίας του 1990, σήμαινε ανεξαρτησία, παιχνίδι, άγγιγμα της φύσης χωρίς φόβο. Για ένα παιδί σήμερα, όμως, η απάντηση είναι διαφορετική: σημαίνει καύσωνες που επιβάλλουν περιορισμούς, δάση που έγιναν στάχτη, παραλίες γεμάτες πλαστικά, μέδουσες και επικίνδυνα είδη θαλάσσιας ζωής που μετανάστευσαν στη Μεσόγειο εξαιτίας της βίαιης κλιματικής αλλαγής. Η έννοια της «ανθεκτικότητας» δεν αποτελεί πια θεωρία αλλά καθημερινή συνθήκη. Η αθωότητα που γνωρίσαμε δεν είναι πλέον αυτονόητη. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ελλάδα του 2025 διαμορφώνουν τις εμπειρίες τους σε ένα περιβάλλον που δεν θεωρείται πια δεδομένο, αλλά εύθραυστο και ασταθές. Το κλίμα δεν είναι μόνο θέμα δελτίου καιρού· συχνά είναι ζήτημα επιβίωσης. Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, αλλά ένας καθρέφτης των αλλαγών που υφίσταται ο κόσμος και μαζί του η παιδική ηλικία. Αν αυτή η μέρα έχει αξία, είναι γιατί μας καλεί να αναλογιστούμε τι μέλλον προσφέρουμε στα παιδιά — όχι με ενοχές, αλλά με ευθύνη. Να προστατεύσουμε ό,τι απέμεινε και να ξαναχτίσουμε ό,τι χάθηκε. Γιατί η φύση δεν είναι πια αυτονόητη· και αν θέλουμε να υπάρχει και αύριο, πρέπει να δράσουμε σήμερα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος του εικαστικού καλλιτέχνη δεν είναι να αποτυπώσει απλώς την πραγματικότητα, αλλά να εκφράσει τη σιωπή της, να αφυπνίσει τη συλλογική συνείδηση και να ανοίξει διαλόγους εκεί όπου κυριαρχεί η σιωπή ή η απώλεια. Η τέχνη σήμερα καλείται να λειτουργήσει ως πράξη μνήμης, ευθύνης και φαντασίας“.