Η σειρά «Κήποι Αειθαλείς» της Ελένης Τσοτσορού συγκροτεί μια συνεκτική εικαστική πρόταση που διερευνά τις συνθήκες και δυνατότητες της ύλης ως φορέα μορφής, μνήμης και συγκρότησης του βλέμματος. Μέσα από την επαναλαμβανόμενη χρήση υφασμάτων, ακρυλικών, κόλλας και άλλων μη παραδοσιακών υλικών, η καλλιτέχνις συγκροτεί μια ιδιότυπη, μη απεικονιστική προσέγγιση του φυσικού – όχι με στόχο την αναπαράστασή του, αλλά την εικαστική του μετάφραση σε όρους δομής και επιφάνειας.

Η έννοια του «κήπου» λειτουργεί εδώ ως εννοιολογικό υπόστρωμα: υποδεικνύει έναν τόπο οργάνωσης, ρυθμού και επαναληπτικότητας, χωρίς να υπακούει στις προσδοκίες της παραστατικότητας. Το ενδιαφέρον της Τσοτσορού εστιάζεται στη χειρωνακτική πύκνωση του υλικού, στις πτυχώσεις, στην αλληλουχία μορφικών στοιχείων που διαταράσσουν τον παραδοσιακό διαχωρισμό μεταξύ επιπέδου και όγκου. Η εικαστική επιφάνεια γίνεται τόπος συσσώρευσης, αντίστασης και μετατόπισης του βλέμματος.

Η χρωματική παλέτα, είτε περιορισμένη είτε έντονη, λειτουργεί όχι ως φορέας έκφρασης, αλλά ως μέσο άρθρωσης της υφής και της υλικότητας. Το χρώμα δεν αποδίδεται με ζωγραφικό τρόπο, αλλά ενσωματώνεται στην επιφάνεια ως αποτέλεσμα χειρονομίας ή επικάλυψης. Σε ορισμένα έργα, η χρήση του μαύρου και του χρυσού αναδεικνύει μια αναφορά σε ιστορικά ή διακοσμητικά συστήματα, χωρίς όμως να τα αναπαράγει. Το πλαίσιο, συχνά περίτεχνο, έρχεται να δημιουργήσει ένα σημείο τριβής ανάμεσα στην οργάνωση της φόρμας και την ιστορικότητα της παρουσίασης.  Η σειρά δεν συγκροτεί μια εικονογραφική ενότητα αλλά ένα πεδίο εργασίας πάνω στις εσωτερικές σχέσεις της ύλης. Ο «κήπος», όπως τίθεται εδώ, λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για την οργάνωση του έργου, χωρίς να ορίζει ούτε το περιεχόμενο ούτε το αποτέλεσμα. Η έννοια του «αειθαλούς» επίσης δεν διατηρεί κυριολεκτική σημασία, αλλά υποδεικνύει τη σταθερότητα ενός συστήματος μορφογένεσης, ανεξάρτητα από χρονολογικές ή εποχικές μεταβολές.

Με τη σειρά αυτή, η Τσοτσορού προτείνει μια μεθοδική διερεύνηση της ύλης, της φόρμας και των ορίων του εικαστικού πεδίου. Απευθύνεται σε έναν θεατή που αποδέχεται τη διάρκεια και την αντίσταση της ύλης ως καθοριστικά στοιχεία του εικαστικού αντικειμένου.

–Πάρης Καπράλος, Επιμελητής Τέχνης