Η ιστορία της υδατογραφίας ξεκινάει από την αρχαιότητα, με πρώιμες μορφές της να εμφανίζονται στην Αίγυπτο και την Κίνα, όπου καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν υδατοδιαλυτά χρώματα για τοιχογραφίες και διακοσμήσεις χειρογράφων. Ωστόσο, η υδατογραφία ως αυτόνομη τέχνη αναπτύχθηκε στην Ευρώπη κατά την Αναγέννηση, κυρίως από καλλιτέχνες όπως ο Albrecht Dürer στη Γερμανία, ο οποίος χρησιμοποίησε υδατοχρώματα για την αποτύπωση τοπίων και φυσικών μελετών. Αυτή η τεχνική άρχισε να καθιερώνεται τον 15ο και 16ο αιώνα, κυρίως για τη δημιουργία σπουδών και προσχεδίων.

Η υδατογραφία αναδείχθηκε ως δημοφιλής τεχνική τον 18ο αιώνα στην Αγγλία, όπου καλλιτέχνες όπως οι Thomas Girtin και J.M.W. Turner τη χρησιμοποίησαν για να αποδώσουν εντυπωσιακά τοπία και αρχιτεκτονικά έργα, καθιερώνοντάς την ως μέσο υψηλής αισθητικής. Η χρήση της εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ευρώπη, με τη Γαλλία και την Ιταλία να την υιοθετούν, ενώ παράλληλα τα υδατοχρώματα έφτασαν στην Αμερική μέσω των Βρετανών καλλιτεχνών.

Ο κύριος λόγος για την καθιέρωση της υδατογραφίας ήταν η ευελιξία της: το μέσο αυτό επέτρεπε τη γρήγορη δημιουργία διαβαθμίσεων και διαφανειών, προσφέροντας ιδιαίτερη λεπτότητα και ατμόσφαιρα στα έργα. Επιπλέον, η ευκολία μεταφοράς των υλικών έκανε την υδατογραφία αγαπητή στους καλλιτέχνες που εργάζονταν σε εξωτερικούς χώρους, αποτυπώνοντας τη φύση και το φως. Μέχρι τον 19ο αιώνα, η υδατογραφία είχε πλέον καθιερωθεί ως ανεξάρτητη τέχνη, και οι σύλλογοι υδατογραφίας που δημιουργήθηκαν συνέβαλαν στην προώθησή της, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες και τη μοναδικότητά της στον κόσμο της τέχνης.