Ο χώρος τέχνης Alma Mater (Εμμανουήλ Μπενάκη 62, Εξάρχεια, Αθήνα), σε συνεργασία με τον Επιμελητή Τέχνης Πάρη Καπράλο, και τη πλατφόρμα για τη προώθηση των εικαστικών τεχνών ARTgrID, παρουσιάζει στο αθηναϊκό φιλότεχνο κοινό την ατομική έκθεση ζωγραφικής της εικαστικού Άννας Γκιώτη με τίτλο “Το ασανσέρ δεν φτάνει ως εδώ” στην Αθήνα, ενώ παράλληλα η έκθεση είναι προσβάσιμη και διαιδκτυακά σε συνεργασία με την ARTgrID από τη παρούσα σελίδα εως τις 20 Δεκεμβρίου 2025.

Στο επιμελητικό σημείωμα, ο κ. Καπράλος γράφει: “Το ασανσέρ δεν φτάνει ως εδώ – ο τίτλος της έκθεσης υπονοεί την ύπαρξη ενός επιπέδου, ή καλύτερα μιας ψυχικής συνθήκης, που δεν είναι προσβάσιμη μέσω των γνώριμων και αυτοματοποιημένων μηχανισμών της καθημερινότητας. Δεν ανεβαίνει, αλλά βυθίζεται. Δεν ανήκει στον χώρο της εξωτερικής πραγματικότητας, αλλά στον χώρο της εσωτερικής αναδίφησης. Είναι η περιοχή εκείνη που η σύγχρονη ζωή, με τους ρυθμούς, τις δομές και τις επιταγές της, έχει αφήσει έξω από το οπτικό της πεδίο – και που τα έργα της Άννας Γκιώτη ανασύρουν με συνέπεια και εμμονή.Τα έργα της συνθέτουν ένα ιδιότυπο σύμπαν, όπου η γραμμή γίνεται το βασικό εργαλείο έκφρασης. Μέσα από την επίμονη χρήση του μελανιού και την τεχνική του line drawing, η εικαστικός χτίζει κόσμους περίκλειστους, ψυχικούς, με έντονη εσωτερικότητα και ρυθμική, σχεδόν υπνωτική δομή. Η επανάληψη, η λεπτομέρεια και η διαρκής ροή μοτίβων και συμβόλων αναδεικνύουν μια ιδιαίτερη μορφή ψυχογεωγραφίας, όπου το αστικό τοπίο μετατρέπεται ή αναδιατυπώνεται σε μια διάσταση του Ασυνειδήτου.Αν και αφηγηματικά τα έργα, η αφήγηση δεν είναι γραμμική· αναδύεται μέσα από την επαναλαμβανόμενη παρουσία χαρακτήρων, από τη σχέση τους με το περιβάλλον, από τη σιωπή που τους περιβάλλει και από το πλήθος των εικαστικών στοιχείων που συνθέτουν την εκάστοτε σκηνή. Πρόκειται για μια περίπτωση αφηγηματικής τέχνης, όπου η ίδια η εικόνα λειτουργεί ως φορέας ιστοριών – άλλοτε αφηρημένων, άλλοτε συγκεκριμένων – που παραμένουν ανοιχτές στην ερμηνεία.Κεντρική θέση στο έργο της Άννας Γκιώτη έχουν οι ανθρώπινες φιγούρες: σκεπτόμενες, καθισμένες, παρατηρητικές ή μοναχικές. Παρουσιάζονται ως σταθερά σημεία μέσα σε ένα περιβάλλον χαοτικό, πλημμυρισμένο από γραμμές, οργανικά σχήματα, δέντρα, σύννεφα, κύματα, και αρχιτεκτονικές αναφορές. Η αντίστιξη ανάμεσα στην απλότητα των μορφών και την πολυπλοκότητα του περιβάλλοντος δημιουργεί ένταση αλλά και εύθραυστη ισορροπία.Το εικαστικό λεξιλόγιο της Άννας Γκιώτη παραπέμπει στην ελευθερία του αυτοματισμού, ενίοτε φλερτάροντας με τη λογική της doodle art ή του zentangle, χωρίς όμως να εξαντλείται εκεί. Ο χαρακτήρας των έργων της παραπέμπει και στην παράδοση της Art Brut, με την έννοια της αυθόρμητης, ακατέργαστης δημιουργίας που δεν δεσμεύεται από ακαδημαϊκούς κανόνες ή τεχνικές φόρμες. Η ίδια η επανάληψη των μοτίβων υποδεικνύει μια έντονη ψυχική ενασχόληση με τη λεπτομέρεια και τη φόρμα, σαν να αποτελούν κάθε φορά μια νέα απόπειρα χαρτογράφησης του εσωτερικού κόσμου. Η Άννα Γκιώτη, μέσα από τα έργα της, καταγράφει έναν προσωπικό, συχνά εσωστρεφή αλλά βαθιά ποιητικό τρόπο να βλέπει τον κόσμο – έναν κόσμο στον οποίο η γραμμή δεν είναι απλώς μέσο, αλλά εμπειρία”.