Σημειώνεται  στο επιμελητικό κείμενο: “

πρακτική της καλλιτεχνικής επαναχρησιμοποίησης υλικών, γνωστή ως upcycling, συνιστά ένα αισθητικό και ιδεολογικό πεδίο που ενώνει τη λαϊκή δημιουργία με τη σύγχρονη εννοιακή τέχνη. Αντικείμενα που έχουν απολέσει τη λειτουργικότητά τους εντάσσονται σε νέα μορφοπλαστικά συμφραζόμενα, επιτελώντας μια μεταμόρφωση που δεν είναι μόνο υλική αλλά και εννοιολογική. Από τα παραδοσιακά αμερικανικά κιλίμια των Amish έως τα εμβληματικά έργα του Simon Rodia και τις ντανταϊστικές παρεμβάσεις του Marcel Duchamp, το upcycling καθίσταται μια κριτική προσέγγιση απέναντι στη μαζική παραγωγή και την εμπορευματοποίηση του αντικειμένου.Η ανάδυση του πολιτικού υποκειμένου εντός της πράξης της συναρμολόγησης καθίσταται εμφανής στα έργα του Romuald Hazoumé, όπου η αφρικανική μνήμη διασταυρώνεται με τα κατάλοιπα της δυτικής καταναλωτικής κουλτούρας. Ο Jeff Wassmann, με τη δημιουργία ενός φανταστικού καλλιτεχνικού γενεαλογικού αφηγήματος, και ο Max Zorn, με τη χρήση ταπεινών υλικών σε αστικά περιβάλλοντα, διευρύνουν τις εκφάνσεις αυτής της πρακτικής.Το upcycling, ως δημιουργική ανακύκλωση με υψηλή συμβολική φόρτιση, επανατοποθετεί το άχρηστο στην καρδιά της καλλιτεχνικής πράξης και στοχάζεται κριτικά την υλικότητα, τη μνήμη και την αξία εντός της μεταβιομηχανικής συνθήκης.Πέρα από την υλική και εμπράγματη πρακτική, η τέχνη λειτουργεί διαχρονικά ως ένας εννοιολογικός μηχανισμός ανατροφοδότησης του ανθρώπινου πολιτισμού, επεξεργαζόμενη θεμελιώδη ζητήματα που επανέρχονται με ποικίλες μορφές: την ύλη και τη φθορά, τη μνήμη και τη λήθη, την ανάγκη για νόημα. Η σύγχρονη αναμέτρηση με το παλιό -αυτό που κάποτε ήταν συνηθισμένο αλλά πλέον έχει ξεχαστεί και συχνά γίνεται αντιληπτό ως ανοίκειο- επαναφέρει, υπό νέα συμφραζόμενα, αρχετυπικά ερωτήματα περί δημιουργίας, αξίας, και της θέσης του ανθρώπου στον κόσμο.”