Η τεχνική χρήσης μάσκας (masking) στην υδατογραφία είναι μια μέθοδος που επιτρέπει στους καλλιτέχνες να προστατεύουν συγκεκριμένες περιοχές του χαρτιού από το χρώμα, διατηρώντας τες λευκές ή χωρίς επικάλυψη. Χρησιμοποιείται υγρό μάσκας ή ταινία μάσκας, τα οποία εφαρμόζονται στα σημεία που θέλουμε να προστατέψουμε. Μετά την εφαρμογή του χρώματος και την ολοκλήρωση της ζωγραφικής, η μάσκα αφαιρείται, αποκαλύπτοντας καθαρές και φωτεινές περιοχές. Αυτή η τεχνική είναι εξαιρετικά χρήσιμη για τη δημιουργία λεπτομερειών, όπως το φως σε νερό, αντανακλάσεις και μικρές λεπτομέρειες.

Η τεχνική της μάσκας χρησιμοποιείται από τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν οι καλλιτέχνες άρχισαν να πειραματίζονται με διαφορετικά υλικά και μεθόδους για την προστασία του χαρτιού. Στην υδατογραφία, όπου η διαφάνεια και η ακρίβεια είναι κρίσιμες, η χρήση της μάσκας επέτρεψε στους καλλιτέχνες να έχουν μεγαλύτερο έλεγχο και να δημιουργούν πιο σύνθετες συνθέσεις.

Διάσημοι σύγχρονοι υδατογράφοι που χρησιμοποιούν συχνά την τεχνική αυτή είναι ο Thomas W. Schaller και η Bev Jozwiak. Ο Schaller, γνωστός για τα αρχιτεκτονικά του τοπία, χρησιμοποιεί τη μάσκα για να αποδίδει με ακρίβεια τις λεπτομέρειες των κτηρίων και των αντανακλάσεων. Η Jozwiak, από την άλλη, αξιοποιεί τη μάσκα για να διατηρήσει καθαρές τις φωτεινές περιοχές των πορτρέτων και των ζώων της, δίνοντας ζωντάνια και ένταση στις δημιουργίες της.

Η τεχνική χρήσης μάσκας παραμένει ένα σημαντικό εργαλείο για καλλιτέχνες που επιθυμούν να διατηρήσουν την καθαρότητα και τη φωτεινότητα στα έργα τους, επιτρέποντας ακριβή και ελεγχόμενη απόδοση των λεπτομερειών.