Τα πρώτα βιβλία που είχα σαν παιδί είχαν βαθιά μαύρα τυπώματα στα σχέδια, στα μοτίβα και στα γράμματα. Τα περισσότερα ήταν ασπρόμαυρα. Το χαρτί έχανε την επίπεδη επιφάνεια του από το τύπωμα. Καθώς το άγγιζα εκείνο μου έδειχνε “το δρόμο” που θα ακολουθούσα μέσα από την ανάγλυφη επιφάνεια του. Τα γράμματα, τα μοτίβα και τα σχέδια ήταν ένα σύνολο επάνω στο χαρτί από γραμμές ! Γραμμές που έλεγαν λόγια, που δήλωναν αντικείμενα έμψυχα και άψυχα, μέσα από το λευκό, το μαύρο και τις διαβαθμίσεις του με διαφορετικούς τρόπους. Γράμματα που οι γραμμές τους ήταν σχήματα στο χαρτί. Όλα μαζί μία σύνθεση ! Εστιάζοντας σε σημεία “ακυρώνονταν” η ύπαρξη τους η αρχική. Δημιουργούνταν έτσι τόποι, όπου η μνήμη μου δεν είχε καταγράψει. Οι δάσκαλοι, ζωγράφοι και θεωρητικοί με βοήθησαν να συνεχίσω αυτή την αναζήτηση και πέρα από τα βιβλία, βλέποντας γύρω μου τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά ! Κοιτώ το καθετί αφήνοντας το να με οδηγήσει στις στιγμές του, τις μοναδικές. Το απόλυτο φως συναντά την απόλυτη σκιά. Το φως που το σκοτάδι φωτίζει. Το χρώμα υπάρχει μέσα του. Βαθαίνει, αραιώνει, πυκνώνει όπως οι στιγμές της “αληθινής ζωής”. Διαχέεται στις αντανακλάσεις του φωτός, στο φως της σκιάς. Αλλά και στις λεπτομέρειες του ίδιου του αντικειμένου μέσα στα σκιερά, βαθιά του σημεία όπου το “απόλυτο’ μαύρο αγγίζουν και ξαφνικά το φως συναντούν. Ένας νέος τόπος, ανεξερεύνητος έτσι δημιουργείται.