Στο επιμελητικό σημείωμα, ο κ. Καπράλος σημειώνει: “Η σύγχρονη τέχνη χαρακτηρίζεται από ένα πλήθος προσεγγίσεων και τεχνικών που αμφισβητούν τις παραδοσιακές έννοιες της Παράστασης και της Αφαίρεσης. Ενώ αυτές οι δύο πτυχές της τέχνης μπορεί να φαίνονται να έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, συχνά συνυπάρχουν και διασταυρώνονται με συναρπαστικούς τρόπους. Η Αφαίρεση ως διαδικασία απλοποίησης, μείωσης ή παραμόρφωσης της πραγματικότητας, όπου οι μορφές μετατρέπονται σε πιο ουσιαστικά, εννοιολογικά ή αισθητικά στοιχεία, επιτρέπει στους καλλιτέχνες να εκφράσουν συναισθήματα, αισθήσεις ή ιδέες χωρίς να περιορίζονται από τις απαιτήσεις του ρεαλισμού ή της αναπαράστασης. Στη σύγχρονη τέχνη, η αφαίρεση μπορεί να λάβει διάφορες μορφές, από χειρονομία, ζωγραφική σε χρωματικό πεδίο ή γεωμετρική αφαίρεση έως ψηφιακά μέσα, βίντεο ή περφόρμανς. Η αφαίρεση είναι ένα ισχυρό εργαλείο για τους καλλιτέχνες για να εκφράσουν τις υποκειμενικές τους εμπειρίες, να εξερευνήσουν νέες αισθητικές δυνατότητες ή να αμφισβητήσουν την αντίληψη της πραγματικότητας από τον θεατή. Οι παραστατικές προσεγγίσεις συχνά συνδέονται με παραδοσιακές μορφές τέχνης όπως η ζωγραφική, η γλυπτική ή η φωτογραφία, όπου ο στόχος είναι να αποτυπωθεί η φυσική εμφάνιση του θέματος με υψηλό βαθμό ακρίβειας. Ωστόσο, οι σύγχρονοι καλλιτέχνες αμφισβήτησαν αυτή την έννοια χρησιμοποιώντας την αναπαράσταση με αντισυμβατικούς τρόπους, όπως παραμορφώνοντας, κατακερματίζοντας ή επανασχεδιάζοντας οικείες εικόνες για να δημιουργήσουν νέα νοήματα. Η αναπαράσταση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων, την έκφραση της πολιτιστικής ταυτότητας ή την ανατροπή κυρίαρχων αφηγήσεων. Στην έκθεση με θέμα «Το ορατό και το αόρατο», οι καλλιτέχνες κλήθηκαν να εξερευνήσουν την αλληλεπίδραση μεταξύ αφαίρεσης και αναπαράστασης στη σύγχρονη τέχνη. Μπορούν να δημιουργήσουν έργα που θολώνουν τα όρια μεταξύ αυτών των δύο τρόπων έκφρασης ή να τα χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν ένταση και αντίθεση. Μπορούν επίσης να διερευνήσουν πώς η αφαίρεση και η αναπαράσταση μπορούν να συνδυαστούν επιλεκτικά για να δημιουργήσουν νέες μορφές νοήματος, να αμφισβητήσουν υποθέσεις σχετικά με τη σχέση μεταξύ μορφής και περιεχομένου ή να ωθήσουν τα όρια του τι μπορεί να είναι η τέχνη“.